เมื่อเรือลำน้อยลอยละล่อง
ร่วมประคองกับผู้พายเป็นเพียงหนึ่ง
ล่องลอยลำไม่อ่อนล้าน่ารำพึง
หวนคิดถึงฟากฝังยังห่างไกล
ยิ่งลอยนานเหมือนคลานช้ายิ่งพาฟุ้ง
เหม่อมองรู้งพาดโค้งฟ้าโล้งไหล
ตัวที่พายห่างหายจากดวงใจ
สุดอาลัยไกลฝั่งดูวังเวง
แม้เงียบงันเงียบเหงาเคล้าเงียบงุด
ยิ่งเศร้าสุดโหยหาพาโหลงเหลง
เปลี่ยนทุกข์โศรกโลกหล้ามาเป็นเพลง
ร่วมบรรเลงกล่อมตนให้ทนไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น